Rozmowa z Agnieszką Farnków-Żelazny dyrektor Filharmonii Sudeckiej
po prawykonaniu Poematu „FreDro”

Czuje się Pani po koncercie bardziej jak reżyser czy jak dyrygent?

Bardziej jako dyrygent, aczkolwiek powiem szczerze, że najtrudniej było mi dzisiaj nie być melomanem. Na próbach ćwiczy się fragmenty, pracuje nad detalami, ale dopiero podczas koncertu w pełni odczuliśmy emocje, które wywołuje ta muzyka. Szczególnie ten fragment, że „serca dzieci są czyste”, Chór Dziecięcy zaśpiewał z takim przejęciem, tak bardzo prawdziwie, że wzruszyłam się do tego stopnia, że musiałam pilnować się, żeby te emocje mną nie zawładnęły, bo trudno nie być melomanem, kiedy się jest artystą, a trzeba to umieć rozdzielić… niestety.

Fredro z początku wydawał się trudny, w momencie, kiedy dzieci otrzymały materiały. Ale z biegiem czasu, wraz z próbami ta trudność minęła.

Ja w ogóle nie miałam poczucia, że to jest dla nich trudny materiał. Jest to oczywiście dużą zasługą Ani Kupczyńskiej, która prowadzi Chór Dziecięcy. Na pewno bardzo pomogły zajęcia z autorką tekstu libretta Karoliną Karabolą- Jefmańską i domyślam się, że wielu rodziców pracowało ze swoimi dziećmi w domu, ponieważ postęp z próby na próbę, zwłaszcza w przeciągu ostatniego tygodnia, był ogromny. Byłam pod dużym wrażeniem ich pracy.

Jak orkiestra reaguje po kilku takich koncertach z udziałem chóru dziecięcego?

Orkiestra jest zachwycona. Po wczorajszej próbie, gdy chór po raz pierwszy śpiewał z orkiestrą, muzycy przychodzili do mnie i byli pełni podziwu dla dzieci. A po koncercie, gdy schodziliśmy z estrady, to muzycy przybijali piątkę dzieciakom. To było wzruszające, to poczucie, że tworzymy jedną, wielką, artystyczną drużynę.

Czy nie ma Pani poczucia, że dzięki takim wydarzeniom Filharmonia Sudecka wychodzi poza ramy, tworząc miejsce łączące kilka form kultury? Podobnie jak podczas koncertu „Muzyki Filmowej z lat 30″?

Być może można to tak odebrać, ale ja nie powiedziałabym, że wychodzimy poza muzyczne ramy, ponieważ jednak w „Muzyce Filmowej z lat trzydziestych” to muzyka była w roli głównej, wykonana przez orkiestrę symfoniczną. W Poemacie „FreDro” śpiewał chór. Łączenie i przenikanie się różnych dziedzin sztuki jest dziś powszechne i ja popieram tego typu działania. Chętnie współpracujemy z teatrem i mamy do tego warunki, odpowiednie oświetlenie na sali koncertowej, które pozwala uwydatnić ekspresję aktorów. To oczywiście wpływa na odbiór koncertu, oferując publiczności nieco inny rodzaj wrażeń i inną formę kontaktu z muzyką. Myślę, że ta formuła koncertu, którą dzisiaj zaprezentowaliśmy, może być dla wielu osób dobrym początkiem „przygody z Filharmonią”. Tym bardziej, że było to wydarzenie z udziałem dzieci i dla dzieci. Chociaż, jak pewnie Pan zauważył, treści tego koncertu były wartościowe nie tylko dla najmłodszych, ale i dla dorosłych, którzy mogli przypomnieć sobie teksty Aleksandra Fredry znane z czasów dzieciństwa.

Często osoby, które czytają afisz, plakat nie zawsze decydują się na przyjście do filharmonii. Myśląc kategoriami – koncert to pewnie nudne. Ale kiedy wychodzimy po koncercie, to mówimy do siebie – wow, było super. Czy nie warto użyć chociażby social mediów, by pokazać we fragmentach to, co stracili niezdecydowani?

Ubolewam nad tym, że nie było dziś pełnej sali, choć jutro spodziewamy się kompletu publiczności.

Pewnie aura zrobiła swoje.

To też, ale myślę, że musimy jeszcze popracować, żeby dotrzeć do szerszego grona melomanów. Jeśli chodzi o ten program, to rzeczywiście będziemy przygotowywać podsumowujący materiał filmowy, żeby pokazać na czym polegał ten „spektakl-koncert”. Cały projekt jest pomyślany jako połączenie trzech dziedzin sztuki: literatury, czyli tekstów Fredry i Karoliny Karaboli-Jefmańskiej, muzyki i teatru, a konkretnie teatru lalki. Jest to więc wyjątkowe wydarzenie na styku trzech dziedzin sztuki.

Dziękuję za rozmowę

Rozmawiał Paweł Szpur